"DareDevil". Serial, przez który zakupiłem abonament w Netflixie

Superhero, 2015


Netflix w 2013 roku rozwalił system dystrybucji seriali telewizyjnych poprzez samodzielne wykonanie produkcji z głośnymi nazwiskami, która zebrała rewelacyjne recenzje, a przy tym ominęła kablówki szerokim łukiem. Cała pierwsza seria "House of Cards" - bo o tym tytule piszę - wyładowała od razu w Internecie. Bez czekania na kolejne epizody, bez reklam, widz oglądał we własnym tempie. Aż chce się wykupywać abonament na tej witrynie, prawda? - dlatego już kilka lat później Netflix ma ambitne plany samodzielnej produkcji blisko 30 seriali rocznie skierowanych do różnych grup docelowych. Tak właśnie jest z "DareDevilem", adaptacją komiksu ze stajni Marvela, która zebrała tyle pozytywnych opinii w ciągu pierwszych 6 sekund od swojej premiery, że jedna nawet dotarła do mnie i ściągnąłem pierwszy odcinek. Do wieczora miałem wykupiony już abonament, gdzie legalnie oglądałem resztę w ciągu 4 dni. Teraz zostaje mi tylko liczyć, że z płatnością nie będzie problemu.

13 odcinków po 57 minut.

"DareDevil" jest serialem wykonanym przez mądrych ludzi, to widać właściwie od początku. Przede wszystkim, udało się zrealizować poważny, mroczny tytuł o gościu, który w czapce nasuniętej na oczy bije złych ludzi, bo kocha miasto w którym żyje. Ja bym nie podołał. A ponadto ów gość - Matt Murdock - jest niewidomy. Gdy był mały uratował starszego mężczyznę przed wypadkiem ale sam oberwał chemikaliami po oczach. Wzrok stracił, ale pozostałe zmysły wyostrzyły mu się tak bardzo, że właściwie zastąpiły mu one to, czego na pozór już nie miał. Bez wgłębiania się - może miał ten dar od urodzenia, może chemikalia tak zadziałały, może coś potem? Nie wiadomo. I dobrze. Liczą się inne elementy: Murdock to pozytywny gość, który został prawnikiem, ma najlepszego przyjaciela imieniem Foggy Nelson, z którym często żartuje i współdzieli wizję "prawych prawników", a po nocach wyłania się z cienia i tłucze przestępców.

Działa to głównie z powodu realistycznych walk, które są bardzo brutalne i niewiele trzeba, by w słuchawkach rozbrzmiał dźwięk łamanej kości. Widać dokładnie, jaki efekt ma każdy z ciosów naszego bohatera, ale równie istotne są te, które on sam przyjmuje. A robi to bardzo często. Z większości pojedynków wychodzi ledwo żywy, okropnie poobijany i zwyczajnie zmęczony. Wyraźnie dano oglądającemu do zrozumienia, ile to wszystko kosztuje Murdocka, i jasnym jest, że ten człowiek nie robi tego dla zabawy. On się poświęca, a cała ta "misja" może się skończyć całkiem wcześnie. Nie widać, że to pojedynki pisane z myślą o małym ekranie. Finałowy markowany mastershot z 2 odcinka jest dla mnie klasykiem już teraz.

Jeśli spodziewacie się jakichś matrixowych efektów przedstawiających jak Matt widzi świat żyjących, będziecie mile zaskoczeni jak ja, ponieważ to co zobaczyłem było bardzo subtelne. Drobne nasycenie barw wybranego elementu, leciutkie rozmazanie pozostałych, zwolnienie na chwilę. Ci ludzie wiedzieli co robią, i zostali sowicie opłacenie za swój wysiłek.

Mile byłem zaskoczony również konstrukcją odcinków. Chociaż film opowiada o prawnikach, gliniarzach, superbohaterach i przestępcach, to nie tylko brakuje tu odgórnego schematu - tu nie ma nawet dwóch podobnych odcinków. Nie ma naginania historii, by w każdym odcinku była retrospekcja albo jakaś relacja między bohaterem i jego najlepszym przyjacielem. Każda postać dołoży się w swoim zakresie do tej historii, i zrobi to z własnej inicjatywy. Wątki przeplatają się bez pudła, brak tu właściwie słabych rzeczy (z wyjątkiem "Chcę, byś dotknął mojej twarzy jak niewidomy"), i był pomysł praktycznie na każdą postać. Do piątego epizodu Foggy zdawał się tylko pociesznym typem, by w obliczu eksplozji, gdy trzeba było pomagać rannym, zakasał rękawy i stanął na wysokości zadania. A na końcu okazało się, że robił to samemu będąc rannym, i wylądował na łóżku obok tych, których uratował. Myślałem wtedy jedynie: "Cholera, co za postać!". A poczekajcie, aż zobaczycie go z długimi włosami!

Ta produkcja ma szereg zalet - nawet nie doszedłem do połowy, milcząc całkowicie na temat świetnego antagonisty Wilsona Fiska tudzież urody Karen, przypominającej młodą Sissy Spacek. Jednak jest przy tym dosyć niewybijająca się. "DareDevil" to solidny tytuł, skierowany przede wszystkim do fanów tematu DareDevila jak i adaptacji komiksowych, oraz ludzi lubiących rzetelnie zrealizowane kino, którego nie ogląda się dla fabuły lub rozwoju postaci. Sam nie mam pewności, czy obejrzę do końca drugi sezon.

7/10

http://www.netflix.com/WiMovie/80018294?trkid=13752289