(felieton) Decyzja - mój projekt na boku

http://www.fotoblog.gorgolewski.pl/warszawa_panorama.html

Wyjaśniając zeszłotygodniowy tekst o świętości kobiet, która przeminęła - była to scena pochodząca ze scenariusza filmowego, który niedawno napisałem.

Jakiś czas temu przyszedłem do pracy i przy którymś nudnym zajęciu z rana zacząłem wymyślać historię. Nie jestem pewien, kiedy zacząłem to robić w pełni świadomie, ani też od czego zacząłem. Na ogół wiele pomysłów kołacze mi się po głowie, i teraz musiało kilka znaleźć właściwą kombinację. Miałem koncepcję bohatera atakowanego przez te wszystkie wiadomości i wydarzenia, więc wymyśliłem zawiązanie, w którym generał zrywa postać z łóżka bladym świtem i każe mu biec, a po drodze różni ludzie zmuszają go, by miał zdanie na różne tematy - wojna na Ukrainie, decyzje KE, polska polityka... Zdanie po zdaniu, szło mi to bardzo lekko. Po około 15 minutach takiego rozmyślania uzmysłowiłem sobie, że to już coś więcej niż tylko pomysł. Z tego wykluwała się pełna fabuła. Miałem zapełnioną głowę, musiałem zacząć to wszystko spisywać.I tak powstał skrypt pełnometrażowej fabuły.


Kilka wrażeń - po pierwsze, pisanie filmu jest wręcz banalne. W porównaniu do pisania serialu to jest jak przerwa na kawę, nie musiałem się niczym martwić. Żadnych ograniczeń, tylko pisanie. Oczywiście, to ogromny skrót myślowy, bo tak naprawdę chodziło mi wtedy o to, że bardzo łatwo pisze się chronologiczne, krótkie historie, mające zapełnić te 100 minut. Brak zmartwień, kiedy umieścić daną scenę w nielinearnej narracji, jak coś rozwinąć by wypełnić limit czasowy, jak nad tym wszystkim zapanować by trzymało się kupy...

Po drugie - bycie samoukiem ma jakieś plusy, i można z tego wyciągnąć parę lekcji.Dosyć szybko umiałem zdiagnozować, jakie składniki filmu mam, jakich nie mam, umiałem to nazwać, zadać właściwe pytania i udzielić sobie szybko odpowiedzi.Wiedziałem, że mam dobry pomysł, ciekawy świat filmowy, ale nie miałem filmu - a po chwili już wiedziałem co potrzebuję, by z tej garści scen uczynić opowieść.Wiedziałem, po co to tworzę, i jakie będzie zakończenie. Sporo nauki wyciągnąłem z czytania książek i poznawania teorii, ale tu odezwało się też doświadczenie. Cały proces tworzenia jakieś wstępnej wersji szkicu zajął mi może godzinę. Paranoja.

To była również dobra odskocznia od tego, na czym skupiam się na co dzień. Coś zupełnie innego, niezobowiązującego, lekkiego. Coś, przy czym mogłem pójść na łatwiznę i trzymać wszystko najprościej jak się da, nie przejmując się tym, czego nie umiem. Bohaterowie póki co w ogóle nie mają imion, nazywam ich przedmiotowo: Bohater, Czarodziej, Wojskowy, Sąsiad. Nie radzę sobie z opisywaniem miejsca akcji- teraz postaci poruszają się po Warszawie i ulicach, które dobrze znam. Finał ma mieć miejsce na balkonie Pałacu Kultury. Nie tylko dla widoku, ale też dla siatek będących na takich wysokościach, które mają chwytać spadające rzeczy. Postaci używają ich jak hamaków.:)

Nazwałem tę produkcję "Decyzja", i dała/daje mi ona sporo frajdy. To lekka, zabawna, ale dotycząca poważnych tematów opowieść w konwencji snu. Dosłownie, to sen bohatera i tyle (po co się bardziej wysilać?). To również bardzo młoda opowieść, dotycząca kogoś w wieku pomaturalnym. Jeszcze nie będącego w świecie dorosłych, postanawiającego zrozumieć to wszystko, gdy próba nieinteresowania się okazała się nie być skuteczna. Bohater zrozumiał, że w ten sposób nie zyska spokoju, więc próbuje coś zacząć robić. I kończy, szukając sensu życia.

Sporą inspiracją było przeczytanie książki na temat polskiego kina z lat 1950-1985. Dzięki niej, moja "Decyzja" jest bardzo polska - widać po niej, że bardzo lubię taką choćby "Barierę" Skolimowskiego - oraz współczesna. Przedstawia w jakimś stopniu dzisiejszy obraz Polski. Lektura pozwoliła mi również na traktowanie kina nieco poważniej.

Odwrotnie do "Awake", "Decyzja" składa się z wielu scen które mogę publikować bez potrzebnego kontekstu. Będę więc dłubać przy tym, czasami coś wstawię na bloga jak nie będę miał innych pomysłów na mini-felieton. Nie będzie się dało na ich podstawie ukraść mi całości.;-) Fragment ze "Świętością kobiet" nie jest najlepszy,kiepsko reprezentuje całość. To jedyna scena, w której bohater mówi więcej niż trzy zdania pod rząd. Ten film nie opiera się na monologach i wygłaszaniu banałów, zamiast tego stara się coś z tymi banałami zrobić.

"Scenariusz" to oczywiście nazwa umowna. W przypadku takiej fabuły jeszcze wyraźniej widać, jak zielony jestem w kwestii formatowania skryptu. Nie wiem, czy coś chcę z nim robić, czy tylko sobie zostawić. Tak czy inaczej - to coś przyjemnego. Bardzo lubię świat tej produkcji, czyli sen kogoś kto oglądał w latach 90'tych dużo kreskówek.:) Pisze się ją bardzo łatwo i mogę z niej wyciągnąć kilka lekcji dotyczących pewnych aspektów filmowych. Co do realizacji - wciąż nie jestem pewny. To nie jest coś dużego, nie zależy mi na przeniesieniu na ekran, nie jest też niczym przełomowym. Należy do kina środka, łączy kulturę masową z elementami wyższej. Ponoć jest to ważniejsze od czystej kultury wyższej, więc nie jestem na "nie".