****31 lipca****
Mroczne bestie ("Dark Beast / Oscuro animal", 2016) - 6/10. W kolumbijskiej dżungli czają się bestie. Sieją postrach wśród mieszkańców interioru. Zabijają bezbronnych ludzi, nie oszczędzając kobiet i dzieci. To żołnierze formacji paramilitarnych, którzy pozostawiają po sobie opustoszałe wioski i rozpacz ocalonych. Felipe Guerrero portretuje trzy kobiety pod presją, na których życiu odcisnęły piętno wojny gangów. Pierwsza z nich nie zastaje nikogo żywego w rodzinnej wiosce, druga znosi brutalność jednego z siepaczy, trzecia jest członkinią bojówki. "Mroczne bestie" są pozbawione dialogów w taki sam sposób co kino Bartasa. Ludzie mówią coś, ale w obcym języku i nie jest to przełożone na jakiś znany nam język, więc traktujemy to jak słowa w piosenkach. Nie słyszymy ich. Ogólnie to podoba mi się taka praca, tylko jest tu jeden problem: nie miałem powodu, by samemu to rozgryzać, ponieważ opis wystarcza. Znacie opis, znacie cały film. Podczas seansu nie miałem nawet zbytnio ochoty by podziwiać i zastanawiać się, jak to zostało osiągnięte, albo czy ja bym to zrozumiał gdybym nie czytał opisu. Widownia na sali odpłynęła, i ja razem z nimi. Ale nie zasnąłem!
Kwiaty ("Flowers / Loreak", 2014) - 6/10. Kobieta dostaje kwiaty, ale nie wie od kogo. I w zasadzie trudno mi teraz napisać coś więcej, ponieważ jest to film dosyć oszczędny. Niewiele się dzieje, przesłanie szybko złapać, a film trwa, trwa i trwa... Spokojnie mógłby trwać z godzinę zamiast stu minut. Niemniej, podoba mi się ten hiszpański (baskijski) humor, konstrukcja fabularna i morał: warto kupować kobietom kwiaty, bo wtedy dzieje się magia.
****29 lipca****
Nieprawi ("Illegitimate / Ilegitim", 2015) - 7/10. Film-eksperyment. Aktorzy przyszli do reżysera mając już gotowe postaci. Ten z kolei wymyślił sobie, że wszystkie sceny będzie nagrywać tylko raz, bez dubli. Zamknęli się w mieszkaniu na dwa tygodnie, i zaczęli kręcić bez większego scenariusza. Materiał podjęli wstępnemu montażowi, wyszedł film trwający trzy godziny. Potem zaczął się montaż właściwy, gdy próbowali z tego zrobić produkcję "o czymś". Wiele wątków drugoplanowych poszło do kosza, podobnie losów postaci. Na pierwszy plan wyszedł temat aborcji i dwójki kochanków posiadających dziecko, którego nie do końca chcą zachować. Co z tego wyszło? Znakomity tytuł, ot co. W ogóle nie czuć tego o czym pisałem. To wydaje się znakomicie napisane. Wiele zdradzać nie będę, ale wyszedł film ponury i wyraźny, jednak nie jest on dołujący. Wspomniane zaplecze wyjaśnia jednak, czemu film podejmuje określone tematy, nie mając o nich wiele do powiedzenia. "24 tygodnie" w temacie aborcji są lepsze. To jednak nie wszystko, co znajdziecie w "Nieprawych". Oj nie!
Baby Bump (2015) - 7/10. Surrealistyczny tytuł, który można zrozumieć. Dotyczy dorastania. Oglądałem z przyjemnością
****28 lipca****
Wszystkie nieprzespane noce ("All These Sleepless Nights", 2016) - 7/10. Kiedy reżyser wspomina przeszłość, to nie pamięta tego, gdzie pracował i innych przykrych kwestii. Nie, on pamięta chwile relaksu. Jakieś pojedyncze kwestie lub scenki wyrwane z kontekstu, które dopiero po latach nabierają sensu. Sportretowany jest tu czas młodości i poszukiwań. Czas, który wydaje się stracony, bo w sumie wszystko wygląda na koniec tak samo. A jednak nie zmienilibyśmy tego za nic na świecie na coś innego. To był najlepszy okres naszego dotychczasowego życia. O tym są "Wszystkie nieprzespane noce". Produkcja nie stojąca za większością nowego pokolenia - nie ma tutaj tego, co było w "Knives Out" - tylko za tym 1%. Młodzieżą, która mieszka w Warszawie na Nowym Świecie. W nocy nie śpią, i cały czas coś tankują. Ale jest w tym pozytywna energia, bo nigdy nie piją po to, by się znaleźć gdzieś w błocie pod miastem. Nie, oni szukają radości w życiu. Swobody i czegoś więcej. A temu mi nieco bliżej niż w produkcji Wojcieszka. Polubiłem tę podróż, a do tego bonus za umieszczenie większości akcji w Warszawie. Niemniej, trochę znudzony byłem (cały czas to samo, dopiero w finale jest jakiś kontekst podany), ale jednak w kwestii oceny zwycięża mój zachwyt nad tym, że film w ogóle udało się zrealizować. Film zrodzony z wkurwienia, jak wygląda polskie kino. Taki bunt to ja rozumiem. Plus zabawna sesja Q&A z twórcami.
Oleg i dziwne sztuki ("Oleg and Strange Arts / Oleg y las raras artes", 2016) - 5/10. Dokument o pewnym nieznanym poza Rosją pianiście i artyście, Olegu Karawajczuku. Wyszedł film, o którym lepiej się opowiada niż go ogląda. Bohater nie lubił ludzi, coś tam sobie pogadał, grał całkiem miło. Zgodę na film wyraził dlatego, że reżyser pojawił się na spotkaniu z nim będąc ubranym w koszulkę o takim samym kolorze co Oleg. W trakcie kręcenie filmu lubił grać na fortepianie w Wernisażu przez 6-8 godzin pod rząd. Gdy poprosili go, czy mógłby grać np. osiem minut, to przystał bez radości. Ale potem się okazało, że wszystkie kawałki nagrane dla filmu trwały dokładnie osiem minut. A gdy wy to czytacie, czyli 29 lipca 2016, pan Karawajczuk już nie żyje, od dokładnie 41 dni. Zdążył zobaczyć film i być z niego zadowolonym.
****25 lipca****
Wieczna poezja ("Endless Poetry / Poesía sin fin", 2016) - 7/10. Najnowsza produkcja Jodorowsky'ego jest uosobieniem piękna artysty. Nie opowiada o nim, tylko nim jest! Tak po prostu. Fabularnie, to znana bajka: Jodorowsky opowiada autobiografię, w której pokazuje jak chciał być poetą, ale ojciec nazwał to pedalstwem, więc nasz Alejandro uciekł do bohemy, poznał ten świat, zaczął tworzyć... znane, znane, znane. Ale jak to jest opowiedziane! Przejrzyście, klarownie, a przy tym w każdej scenie można utonąć w ilości szczegółów oraz kreatywności. Matka wykonująca wyłącznie arie operowe, żywe cienie w tle, karły gestapo na szczudłach. Wyobraźnia twórcza zachwyca, a ogląda się to wspaniale, płyniemy przez tę opowieść. Całe piękno bycia artystą przelane i uformowane w postaci filmu. Dobra robota! Plus: w końcu jakieś poważne penisy na tych Nowych Horyzontach!
Sobowtóry ("The Similars / Los parecidos", 2015) - 6/10. Od pierwszych sekund z ekranu płynie uczucie satysfakcji. Rozległa muzyka, przywodząca na myśl "Psychozę", wzorowo buduje klimat. Chwilę potem widzimy wpływy "Twilight Zone", bo mamy doczynienia z narratorem, który próbuje podrabiać styl i manierę Roda Sterlinga. I przenosimy się na dworzec autobusowy, na którym jest poważne opóźnienie - brzmi znajomo? Bo był już o tym epizod "Strefy Mroku". Tym razem mamy doczynienia z ulewą, która wstrzymała autobusy, a ludziom się śpieszy. Mężowi właśnie rodzą się dwie córki, pewna matka potrzebuje jechać po pomoc dla chorego syna, a innej kobiecie zaraz zaczną odchodzić wody. Wydaje się, jakby gorzej być nie mogło... ale za godzinę tak właśnie będzie. Film warty polecenia szczególnie fanom amerykańskiego sci/fi i horroru lat 50. Miękkie barwy, wartka akcja, i demoniczny antagonista.
Martwe wody ("Slack Bay / Ma Loute", 2016) - 6/10. Inspektor prowadzi dochodzenie w sprawie zniknięć na terenie zatoki. Bogaci ludzie przyjeżdżają do rezydencji na zatoce, w celu odbycia wakacji. A okoliczni wieśniacy stoją za wspomnianymi zniknięciami. Swoje ofiary zjadają. "Martwe wody" to generalnie komedia, i ludzie się śmiali, ale ja rzadko. Czasami, to wszystko. Niemniej, rozumiem w jaki sposób poszczególne momenty miały mnie bawić. Inspektor jest tu bo bani w byciu inspektorem. Arystokraci są do bani w byciu arystokratami. Dziewczynka jest do bani w byciu chłopcem. Wszyscy tu są do bani. Ludzie są do bani w byciu ludźmi. W teorii nawet mnie to śmieszy, więc pozostaje wam sprawdzić na własnej skórze.
Ederly (2015) - 5/10. Mężczyzna przyjeżdża do pewnej wioski w celu renowacji tamtejszej rzeźby. Jest późno, więc kieruje swoje kroki do małej chatki, gdzie szuka noclegu. Na miejscu jednak rozpoznają w nim człowieka, który wyjechał stąd 20 lat temu. O co biega? Nikt tego nie wie. Widz sam ma sobie wybrać. Piotr Dumała we własnej osobie opowiadał na spotkaniu, że scenariusz był improwizowany, a zakończenie przyszło do niego we śnie. Inspirował się też serialem "Twin Peaks", chociaż go nie oglądał. Ale to właśnie coś dla fanów telewizyjnej legendy Lyncha - produkcja, w której masz się dobrze bawić ilością atrakcji, a nie szukać porządku i sensu. Ja jestem z tych co wolą porządek i sens. Dlatego "Ederly" to najsłabszy odcinek "Twilight Zone" jaki oglądałem. Głównie przez metraż.
****24 lipca****
Sieranevada (2016) - 7/10. Mamy tutaj opowieść o spotkaniu rodzinnym, do którego dochodzi, gdy liczna familia zbiera się na stypie. Kłócą się, jest harmider, cały czas dochodzi do jakiegoś nieoczekiwanego zwrotu akcji. Widownia cały czas się śmiała, było dobrze. Całość wyreżyserowana, zagrana i napisana jest doskonale - jakbyście weszli do swojej rodziny, tu nie było cienia fałszu. Jednym słowem, "Sieranevada" to trzydziestosekundowy żart ze "Scrubs" to dysfunkcjonalnej rodzinie, ale rozciągnięta do trzech godzin. Problem polega na tym, że gdy połowa dialogów wywołuje głęboki śmiech, to po usłyszeniu drugiej połowy ma się ochoty rozmazać tych ludzi na podłodze. Albo chociaż wyjechać daleko za granicę, byle tylko dzielił was co najmniej jeden dodatkowy kraj. Za samo urządzeniu palarni w kuchni należą się baty i emerytura na galerach, ale ci ludzie byli po prostu toksyczni w każdych drobnych kwestiach. Nieprzyjemni, chamscy i obleśni. Rumunia, Polska, co za różnica? Wiecie więc o czym mówię. Nie chciałem z nimi przebywać w jednej sali kinowej. Z drugiej strony... Taka prawda. Ten film niczego nie fałszuje. A to oznacza, że tacy ludzie też musieli się pojawić. Poza tym, "Sierenevada" zapewne spełnia tu rolę demaskacji rumuńskiego społeczeństwa, które nie może zakopać topora wojennego nawet na stypie. Za to gwiazdka w górę.
Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham ("You Have No Idea How Much I Love You", 2016) - 7/10. Eksperyment filmowy Pawła Łozińskiego (tak, ten od "Stu lat w kinie" - miałem okazję podać mu rękę i podziękować za ten dokument!). Na czym to polega? Nie mogę zdradzić, bo sam reżyser woli zaskoczyć, a dopiero w napisach końcowych wyjaśnić zagadkę. Ja to uszanuję. Teraz napiszę tylko, że to poważnie angażujące i emocjonujące doświadczenie, uczące widza poszanowania dla psychologii. Nikt na sali nie został obojętny. Nikt.
Bandyci i aniołki ("Outlaws and Angels", 2016) - 7/10. Rabusie uciekają przez odludzie po tym, jak obrabowali bank. Trafiają na pewną rodzinę, u której spędzają noc. Nikogo nie chcą skrzywdzić, ale do rana to może się zmienić. Stylistyka filmu jest kiczowata jak być powinno, przywodzi na myśl spaghetti lat 60. Efekt końcowy jest miodny - głośny, krwawy, brutalny. Trup ściele się gęsto, a jedyne do czego mógłbym się przyczepić to potrzeba większego balansu humorystycznego. Mianowicie, "Bandyci i aniołki" idą jednocześnie w oba te kierunki: powagi oraz kpiny. I często to działa tak, że nie byłem pewny jak zareagować. Czy to widownia Nowych Horyzontów, która śmiała się prawie cały czas, czy to też sam film taki jest? Niekiedy jednak to dobrze wychodzi, jak w przypadku sceny męskiego gwałtu. Był brutalny i poważny, a przy tym wszyscy się śmialiśmy. Piątka z plusem. A moment, w którym Flo (grana przez córka Eastwooda) założyła spodnie - brakowało wtedy tylko motywu muzycznego Wonder Woman z filmu "BvS". Zakończenie naprawia z kolei resztę moich uwag. Uwielbiam całość. UWAGA: jest scena po napisach!
Zjednoczone Stany Miłości ("United States of Love", 2016) - 6/10. Początek lat 90. i polski blok wypełniony ludźmi, którzy właśnie zostali wypuszczeni z klatek... i jeszcze nie wiedzą, co z tą wolnością zrobić. Cztery kobiety i cztery historie, jedna po drugiej, rozgrywające się jednak jednocześnie. Dobrze, że w polskim kinie pojawiła się taka opowieść o seksualności - szkoda, że nie mieli coś więcej do powiedzenia, i nie weszli głębiej. Dla mnie wystarczyło się skupić na postaci Cieleckiej i na koniec zostać z nią do rana przy wódce i pogadać o tym, czym dla niej jest miłość. Ale zamysł reżysera był inny. Wasilewski to jednak dobry chłop, który rozumie, że widz może czegoś innego oczekiwać od jego filmów. Na minus zaliczę też urwane zakończenia. W teorii są otwarte, jednak brakuje w nich konfliktu, a ja takiej otwartości nie popieram. Znakomita reżyseria!
Fatałaszkument ("Outfitumentary", 2016) - 5/10. Pewna radykalna lesbijka i feministka postanowiła w 2001 roku, że ludzie muszą zobaczyć, jak taka osoba się ubiera. Zaczęła więc kręcić każdego dnia krótkie ujęcia, i pokazywać na nich swój strój. I robiła to przez 11 lat, aż do momentu gdy kamera jej się zepsuła. I to jest dosłownie cały film. Opowieść o poszukiwaniu siebie? Możliwe. Reżyserka nie wiedziała, co mi na to odpowiedzieć. Ale powiedziała na koniec, że strój wcale nie definiuje osoby. Inna osoba z widowni zapytała w takim razie, że po co ten dokument, skoro strój nic nie definiuje? Reżyserka jeszcze bardziej się zamknęła. Ja swoje zdanie podtrzymuje: dla mnie to ona szukała samej siebie w tych strojach, zmianach fryzur itd. Ale po 11 latach nadal miała ten sam strach w oczach. Nadal była nikim, a raczej: obawiała się zdecydować. Obrać jakiś kierunek i powiedzieć: taką osobą jestem. Eksperyment nie udał się, więc teraz mówi, że stroje nic nie znaczą. Ale to też dowód na to, że takie szalone projekty można obejrzeć. Plus: najlepszy soundtrack na festiwalu do tej pory, bo w tle lecą takie kawałki jak "Tell Me Baby" Chili Peppers, "Running Up That Hill" Kate Bush lub "Epithaph" King Crimson.
****23 lipca****
Policzone dni ("With the Days Numbered / Días contados", 1994) - 6/10. Baskijski thriller erotyczny o zawodowym przestępcy planującym nowy wyskok, gdy w grę wchodzi mu zmysłowa sąsiadka. Ćpunka, której mąż spędza czas w więzieniu. Od początku zaczęło między nią i bohaterem iskrzyć. I to podnosi klasę filmu. Reszta elementów jest na przyzwoitym poziomie, jednak to właśnie erotyzm jest tutaj tak pociągający. Nie ma tu wiele nagości, i tylko jedna pełna scena łóżkowa, jednak kiedy do niej dochodzi - to jest zasłużona. Jest nagrodą. Takich rzeczy w kinie nie można zobaczyć zbyt często. I ten finał! Znakomity!
Kołysanka do mrocznej tajemnicy ("A Lullaby to the Sorrowful Mystery / Hele sa hiwagang hapis", 2016) - 5/10. Lav Diaz i jego nowy film. Tym razem trwa 485 minut, nadawany był bez żadnej przerwy... ale można było wyjść do łazienki i nikt za to nie strzelał. Sam film tyczy się rewolucji na Filipinach pod koniec XIX wieku, i zaboru Hiszpańskiego. Nic o tym nie wiedziałem, zresztą - hej, film tyle trwa więc zapewne pokrywa temat, nie? Nie. Cały pomysł fabularny polegał na skupieniu się na tych prawdziwych osobach i daniu im fikcyjnych pięciu minut, na dojście do głosu. I tak mamy na przykład wyznanie winy ze strony kochanki generała, która zdradziła mu pewne tajne przejście, dzięki czemu Filipiny przegrały jedno starcie. Spędzamy z tą kobietą trochę czasu, widzimy jak zaczyna żałować, i w końcu przyznaje się do wszystkiego we łzach. Problem w tym, że tak wygląda cały film. Mamy więc osiem godzin łażenia po lesie i słuchania jak postaci gadają o tym co czują w związku z tym, co się dzieje gdzieś tam. A widz nie jest w to poprawnie wprowadzany, wszelkie próby są bardzo koślawie. Niemniej, ogląda się znakomicie już od drugiej godziny. Nawet ostatnie trzy, gdy sprawdzałem zegarek co kwadrans, nawet wtedy ani myślałem o tym, by zasnąć. Diaz potrafi utrzymać moją uwagę. Jego nowy film ledwo zalicza się nawet do "slow-cinema". Dynamiczny montaż, krótkie scenki (dłuższe są, ale strasznie rzadko), wszystko podawane jest poprzez dialog, a do tego piosenki, piosenki i główny bohater, który zostaje postrzelony zamiast zastrzelony, i krwawi kilka dni, i ratują go oczywiście w ostatniej sekundzie. Bo jest głównym bohaterem. Straszny mainstream, no.
****22 lipca****
Skrzydła motyla ("Butterfly Wings / Alas de mariposa", 1991) - 8+/10. Komik Jim Jefferies podczas swojego ostatniego występu powiedział, że ludzie w ciąży są najgorsi. W tym filmie ludzie okazują się najgorsi, gdy ciąża dobiega końca. Hiszpania, XX wiek. Kobieta rodzi córkę, gdy wyczekiwany był chłopak. Po co komu córka? Mała dorasta w atmosferze niechęci. To się zmienia, gdy kilka lat później jej matka zachodzi w ciążę ponownie. I rodzi syna. Dochodzi wtedy do jedynej w swoi rodzaju sceny, której nigdy wcześniej nie widziałem. Tylko kino Hiszpańskie (Baskijskie) mogło pójść w takie rejony kina. A wtedy, gdy film zdaje się kończyć, on idzie dalej. Bo to zaledwie połowa. I każdy kolejny krok jest bezbłędny. Prze do przodu z odwagą aż do zakończenia. Dobry finał to taki, który daje nam dokładnie to, czego potrzebowaliśmy - ale nawet o tym nie myśleliśmy. Dwuznaczne, brutalne. Cały film taki jest. Widownia na NH czuła się zgnieciona na koniec. Potem było spotkanie z reżyserem, zadałem pytanie (jak przebiegała praca nad historią, czy były alternatywne zakończenia, ile z tego co się wydarzyło było już od początku "na stole", a ile wyszło w trakcie - odpowiedź była długa, i powiedział m.in. o "komunikacji ze scenariuszem, że on do nich mówił"), a potem jeszcze z nim gadałem na korytarzu. Best day ever! Zwycięzca Złotej muszli mnie nie zawiódł!
Bracia ("Brothers", 2015) - 6/10. Obiektywny dokument, który nie chce wywrzeć konkretnego wrażenia. Nie chce, byście się smucili, lub zaczęli wierzyć w swoje marzenia. Zamiast tego poznajecie tych ludzi, urodzonych w 1920's, ale żyją do dzisiaj i mają swoje życie. To jest możliwe. Niemniej, to smutna opowieść o relacjach między takimi braćmi, którzy swoje w życiu przeżyli, a teraz żyją w takich a nie innych warunkach. Szczególnie smutne są przebitki do nagrań z ich młodości.
Świt ("Dawn / Ausma", 2015) - 6/10. Coś jak "Darmozjad polski" - ten sam absurd, za którym trudno nadążyć, i nawet po kilku seansach nie wiadomo, o co chodzi. Z tym, że "Świt" nie jest aż tak interesujący, i trudniej mu utrzymać uwagę widza, gdy ten ogląda zlepek scen i nie wie, o co biega. Chaos jest konkretny, cały czas ktoś mówi do kamery, dziwne rzeczy się dzieją... Wpływy Monty Pythona są wyraźne. Plus: doskonała polska szkoła filmowa w dziedzinie pracy kamery. Film litewski, ale właśnie nasi obsługiwali kamerę. Wyszły piękne, masywne ujęcia, pełne ruchu.
****21 LIPCA****
Julieta (2016) - 5/10. Tytułowa bohaterka już ma się wyprowadzić do innego kraju, gdy spotyka na ulicy kobietę, która mówi jej, że widziała jej córkę. Niedawno. A ona zaginęła wiele lat temu. Julieta zmienia więc życiowe plany. Zostaje więc w Hiszpanii i... pisze autobiografię. Ok. Widz poznaje jej życie, w którym coś się działo, rzeczy następowały po sobie. Nie ma to żadnego celu i jest nużące. Dopiero w ciągu ostatnich 30 minut bohaterka zaczyna patrzeć na swoje losy z pewnej perspektywy, i cel się pojawia, ale nadal nic z tego nie wynika. Żeby niczego nie zdradzać: film opowiada o kobiecie, która piekła ciasto. Spaliła je i doszła do wniosku, że wcale nie musiała go spalić. Ale czy nauczyła się tego? Czy podporządkowała temu swoje życie? Czy następne ciasto będzie już właściwe? Tej części opowieści "Julieta" nie posiada. To znana historia na znany temat, który wcale mi nie przeszkadza - jeśli jest właśnie ta ostatnia prosta, na której bohaterka rozwija się. Pokazana jest droga i wysiłek potrzebny, by się zmienić. Wtedy takie historie mnie interesują. "Julieta" do nich nie należy. Jedyne co dobrego ten film zrobił to masowe przekonywanie widza, iż w przypadku śmierci ukochanej osoby dobrze jest przejść dalej. Każdy w tym filmie umiera, i każdy jego partner ma już w tym momencie jakąś swoją drugą połówkę! Często nawet za zgodą umierającego! Piękne!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz