Krytycy cz. 1

Kilka słów o ludziach, których zaprasza się na seanse dla prasy - czy jest dla nich miejsce w dzisiejszej świadomości kinomanów? - w kontekście tego,  co kieruje mną, gdy wybieram akurat ten film do obejrzenia a nie inny.

Na początek, jak to wyglądało dawno temu. Przede wszystkim, kiedyś to było dużo prostsze. Kiedyś był Artur Pietras i jego "Kinomaniak", kiedyś były Oscary dzięki którym temat filmowy przejmował wszystkie media na kilka dni, kiedyś kupowałem magazyn "FILM", kiedyś w tv leciał taki program przedstawiający najpopularniejsze filmy będące teraz w kinach. Kiedyś czytałem recenzje w programach telewizyjnych, później w "Metrze" i Wyborczej, w Internecie, a gdy przeglądałem program telewizyjny, kierowałem się gwiazdkami od pana Zarębskiego - w czasach, gdy TVP Kultura nadawała tylko 2 filmy dziennie. Jeden o 9 rano, drugi o 1 w nocy. I weź tu człowieku obejrzyj "Światła rampy", jednocześnie wyrabiając się do szkoły dzień później. Sami zapewne macie podobne doświadczenia.

Z biegiem czasu wiele się zmieniło. Artur Pietras został sprowadzony do przerw między większymi programami, a jego przygoda z YouTubem nie wypadła najlepiej. Oscary oficjalnie nikogo nie obchodzą i wszyscy wiedzą, że decyzje Akademii guzik znaczą (łącznie z samą Akademią, która się z tego śmieje). Zresztą, jak kilka dni temu w "1 z 10-ciu" padło pytanie: "Jaki film zdobył Oscara dla najlepszego filmu za 2012 rok?" to nawet nie mogłem sobie przypomnieć prawidłowej odpowiedzi (a ty?). Już nie pamiętam, kiedy ostatnio natknąłem się na program z premierami kinowymi. Gazety jakiejkolwiek też nie miałem dawno w ręku, a programów telewizyjnych (pomijając te z Wyborczej) jeszcze dłużej. Głównie dlatego, że dorosłem i zobaczyłem, czym są te ich "recenzje". Opisami fabuły. Dawno już nie czytałem żadnej opinii od krytyka, jakiejkolwiek. U was to wygląda podobnie?

I szerzej - kiedyś z ekscytacją odkrywałem, że jakiś film jest wysoko np. w rankingu filmwebu. I od razu, pierwsza myśl: "Wow, muszę go obejrzeć! To będzie arcydzieło! Obejrzę arcydzieło, boże, jakie to ekscytujące!" Przeszedłem przez wiele rankingów, począwszy od tego filmwebu, przez AFI, imdb i kończąc na liście "1001 filmów które warto zobaczyć przed śmiercią"... Jak zobaczyłem, co na nią wrzucili wraz z 9 edycją to i ją wywaliłem z obserwowanych na LoB.

Dzisiejszy stan rzeczy wygląda tak, że... patrzę po ocenach znajomych na filmwebie, ale rzadko biorę pod uwagę coś poniżej 9/10. Mało osób znam tam na tyle, by obchodziło mnie to. Z rankingów biorę pod uwagę tylko te na RYM - najgorszy/najgorszy film z danego roku, gatunku itd. Czasami jeszcze natknę się np. na pogadanki Cinema Snoba o nowościach. On zajmuje się tylko amerykańskim kinem, ale miał pomysł na to wszystko. Oglądał filmy po północy, wsiadał do auta i tam nagrywał filmik z wrażeniami z seansu. Trwający często ponad godzinę, dlatego sam oglądam zazwyczaj tylko pierwsze kilka minut by wychwycić ogólną reakcję oglądającego - syf, słabe - ale śmieszne, przeciętne, fajne, great. Skojarzę tytuł filmu z jakąś określoną emocją i to mi wystarczy. Ostatnio w ten sposób zainteresowałem się "We're the Millers" (nikt nie słyszał o tym filmie, nie tylko Ty). Dwóch gości siedziało i rozmawiało ze sobą w taki miły sposób, bez zachwytów ale... była w nich pozytywna energia. Jeśli film wprowadził ich w taki stan, to chcę go zobaczyć. Wam polecam zobaczyć recenzję "Smerfów 2", przynajmniej pierwsze 4-7 minut (potem zaczyna się szczegółowa omawianie filmu, czyli spoilery). Byli prawdziwie zdenerwowani filmem. Najśmieszniejsza rzecz tego roku, bez dwóch zdań.

I na tym praktycznie kończy się mój filmowy światopogląd. I przez to mam wrażenie, że krytycy zniknęli, a przynajmniej traktuje się ich o wiele mniej poważnie niż "kiedy byłem młody" ;-) Czy jest ktoś, kogo przegapiłem, czy dla was to wygląda podobnie jak dla mnie?

Martwi mnie taki stan rzeczy. Bo bez krytyków, liczyć będzie się tylko marketing i zdanie znajomych. O tym za tydzień.