O "Awake", part II: Festiwal scenarzystów

Miałem opisać, jak przyjęto mój scenariusz, a więc od początku: oczywiście, jeśli tylko udało mi się znaleźć mail jakiegoś producenta lub firmy która produkowała seriale w Polsce, to wysyłałem im tekst lub zapytanie, czy zerkną. Odpisał mi tylko jeden producent, niby typowym odmownym kopiuj-wklej, ale i tak miałem z tego radochę. Odpowiedź na moje istnienie, wow.

Pomiędzy napatoczyłem się na pewną drugą reżyser, gdy zajrzałem na plan jednego filmu. Miała dobry kontakt ze wszystkimi ludźmi i dobrze kierowała całym przedsięwzięciem. Dostałem jej maila, wysłałem, cisza. Był ten konkurs na pomysł na serial. Z tym akurat wiąże się również miłe wspomnienie. Otóż, żeby wziąć w nim udział trzeba było wysłać coś na maila do nich, oraz pewne dokumenty wydrukować i im zanieść na miejsce (lub wysłać pocztą, hehe). I pisząc dokumenty mam na myśli "trzy przykładowe dialogi w czterech kopiach".

Otóż jakiś czas później, w środku tygodnia po 10 wieczorem dzwoni do mnie pewna kobieta. Szczegółów nie pamiętam, ale to chyba mój mail nie doszedł, a razem z nim wymagane zgłoszenie (sprawdziłem skrzynkę na gmailu, na pewno wysłałem). I tu miły akcent: podała mi swój prywatny adres mailowy i poprosiła, bym jej to wysłał, ona mi to wydrukuje i nie będzie problemu. Pamiętam, że jeszcze jak dziecko zapytałem się jej, czy się spodobał mój pomysł, i potwierdziła z uśmiechem.

End of story, that's all I got.

Puenta do tej historii jest taka, że gdy nie przeszedłem do kolejnego etapu owego konkursu, to pierwsze o czym pomyślałem, to to, że mail znowu nie doszedł (czemu miałby dojść? To pytanie retoryczne, z doświadczenia wiem, jaka jest odpowiedź). Zadzwoniłem do owej kobiety, odebrał ktoś inny bo dzwoniła z firmowego, ale mogłem zostawić jej swój numer i ta właściwa osoba do mnie oddzwoni. I podałem zły numer, więc wziąłem marker i narysowałem na ścianie własny numer, bym go już nie zapomniał. Do tego momentu ochłonąłem, dodatkowo w moim życiu działy się jeszcze inne rzeczy, więc na tym cała historia się skończyła.


I dopiero tutaj pojawia się ów festiwal dla scenarzystów. Do tego momentu jedynymi odpowiedziami na mój tekst był ów producent z kopiuj-wklej oraz jakiś pan, który wprawdzie odpisał, że mógłby przeczytać, ale potem już była cisza. Sam festiwal był całkiem ciekawym doświadczeniem. Były minusy - strona internetowa nieprzyjemna w korzystaniu, organizacja mierna, przewodnik z planem miał zdjęcia wycięte chyba kamieniem (włosy kobiet wyglądające, jakby ktoś je wsadził do glutów). Niby trzeba było się zapisać na konkretne wykłady, ale ja tam siadałem gdzie chciałem. Niby trzeba było się zapisać na całość i były te identyfikatory, ale byłem jednym z niewielu którzy je nosili. Równie dobrze mogłem wejść jak do siebie, z ulicy. Ale wspominam ten festiwal miło. O jednym z wykładów robiłem już felieton, ten poświęcony typom osobowości. Poza tym Maciej Ślesicki fajnie gadał, całkiem inspirująco i konkretnie. Na innym wykładzie nauczyłem się metody podróży bohatera itd.

Przede wszystkim jednak, było to miłe uczucie przebywania pośród ludzi, którzy znają się na filmach, i którzy zrozumieją żargon który ja znałem z podręczników. Super.

Finałowym wydarzeniem festiwalu było spotkanie z producentami. Znowu marna organizacja, trzeba się było niby zapisać i każdy mógł wziąć udział tylko w jednej z dwóch sesji, ale też nikt mnie nie sprawdzał i nie wyrzucił, gdy czekałem do owej drugiej sesji. Ponad to, był limit 5 minut na rozmowę z jednym producentem, a potem trzeba było wpuścić kolejną osobę. Miała tego pilnować osoba ze stoperem, która krzyczała gdy mijał czas, w praktyce często ludzie mieścili się poniżej limitu i wpuszczali kolejną osobę po np. 3 minutach, więc szybko te limity poszły się jebać i nikt nie słuchał osoby ze stoperem.

Ale do rzeczy. Dzień wcześniej przygotowałem sobie - od ręki w jakiś 40 minut - mapę skrótu głównej linii fabularnej ułożony w porządku chronologicznym. Kartka A4 ciasno zapisana drobnym maczkiem, na pierwszy rzut oka wyglądała jak tatuaż Michaela Scofielda (i o to mi chodziło półtora roku wcześniej, gdy miałem na myśli skomplikowaną i złożoną fabułę). To kolejny miły akcent, bo niemal każda osoba która to zobaczyła reagowała takim cholernie wdzięcznym, cholernie zaskoczonym uśmiechem. To chciałem osiągnąć, udało mi się, sukces. Chciałem też, by to był serial na tyle złożony, że nie można było o nim po prostu opowiedzieć, a przynajmniej by każdy inaczej go odebrał i inaczej o nim mówił (jakbyście się pytali, źródłem tego był "Obywatel Kane"). I to też mi się udało, bo nie planowałem niczego, i każda rozmowa była całkowicie improwizowana, i za każdym razem mówiłem co innego. Ani razu nie wpadłem w pułapkę myśli: "Hej, znowu mówię to samo, idę się zabić". Nie mówiłem jak robot. To też uważam za sukces.

Jak łatwo się domyślić, moje sukcesy nie są zbyt dobre z ich strony. Ja się cieszę, że nie jest łatwo opowiedzieć o czym mój serial jest, ale producent spierdoli od tego daleko, a to tylko początek problemów. Ogólnie zasada jest taka, że powinno się zacząć od początku, od czegoś prostego, co można zmieścić w tym jednym zdaniu. Ja zacząłem od samego końca, od zakończenia, od którego od razu przeszedłem do bardzo rozbudowanej i ambitnej konstrukcji, i nie umiem myśleć o tym serialu inaczej, i dlatego mogłem o nim mówić 15 razy przez 90 minut bez jednego powtórzenia, i dlatego uważam, że to będzie atrakcyjny produkt dla widza. Ale na samym początku to tak nie działa. Pani z HBO była bardzo niezadowolona, gdy okazało się, że oneliner opisujący pierwszy sezon nie ma nic wspólnego z one-linerem całego serialu. Maciej Ślesicki zablokował się, gdy tylko usłyszał, że wzorowałem się na LOST, i do teraz pewnie jest przekonany, że chciałem skopiować tamten serial - ale powiedział, że chętnie przeczyta pierwszy odcinek, bym mu go przyniósł na drugi dzień. Wydrukowałem, 2 dychy w plecy (dla mnie to dużo), nawet czekałem pod jego gabinetem pół godziny bo niby miał zebranie i nie chciałem mu przeszkadzać, ale też chciałem przekazać mu tekst osobiście. Gdy ktoś chciał się do niego dostać to się okazało, że drzwi są zamknięte. W sekretariacie tylko powiedzieli: "Najwidoczniej wyszedł" i nie wiadomo, kiedy wróci. Miałem za sobą 30 minut czekania, więc chyba mogłem spasować i pozwolić sekretarce przekazać tekst?

Reszta producentów szukała oper mydlanych, dokumentów, filmów telewizyjnych. Jedna osoba doradziła mi, bym poczekał kilka lat aż w Polsce będzie coś w stylu Netflixa, wtedy mój pomysł ma szanse. Kilka zapisało sobie mój mail, jedna nawet dała mi wizytówkę i "wyślij na ten adres treatment pierwszego sezonu". Nie bardzo wiedziałem co napisać, bo każdy sezon to dwie linie fabularne, więc po prostu opisałem tylko jedną z nich.

Zero odpowiedzi tudzież dalszego kontaktu. Jedynej rzeczy której się bałem od początku to to, że spędzę 3 lata na drobiazgowym planowaniu każdej sceny, i po tym czasie będę w punkcie wyjścia. Nie bałem się, że nie podołam, ale że cały ten wysiłek okaże się zbędny. I cóż, mam te życiorysy postaci, opis historii świata, sceny i dialogi (nie całe scenariusze odcinków; "gdy się pisze złożoną fabułę, gotowy scenariusz jest ostatnim co się pisze" - jedna z moich reguł), ruchy kamery i myśli bohaterów rozpisane drobiazgowo w 220 plikach rozmieszczonych w 56 folderach, i zielonego pojęcia co z tym zrobić. Ale od czego ludziom blogi?